Na przekroju bulwy tworzą się nieregularnego kształtu plamy barwy rdzawej, ciemnobrunatnej lub nawet czarnej (fot. 1A, 1B, 1C, 1D). Na ogół plamy te występują wewnątrz pierścienia wiązek naczyniowych, a tworzą je skupienia komórek, które uległy nekrozie (obumarciu). Czasem objawy te mogą być mylone z objawami niedoboru fosforu i wapnia oraz wywoływanymi przez wirus TRV (fot. 2) – na zdjęciu objawy wirusa na bulwach po lewej stronie.

Rdzawa plamistość miąższu jest, obok pustowatości bulw, najgroźniejszą wadą wewnętrzną bulw przeznaczonych do spożycia i do przerobu przemysłowego. Występuje we wszystkich rejonach uprawy, a jej nasilenie jest większe w latach suchych. Występowaniu jej sprzyja, oprócz nierównomiernych opadów atmosferycznych, uprawa na glebach piaszczystych i przepuszczalnych oraz glebach gliniastych o żwirowatym podglebiu lub mało przepuszczalnych. Uważa się, że występowanie rdzawej plamistości jest spowodowane zakłóceniami w bilansie wodnym rośliny, oddychaniu oraz odżywianiu spowodowanymi przez niesprzyjające warunki atmosferyczne i glebowe, a także zasadowy odczyn gleby. Większe nasilenie tej wady jest obserwowane w latach, w których występują gwałtowne zmiany atmosferyczne, tzn. okresy suszy i dżdżyste następują kolejno po sobie.

Wada ta nie obniża plonu, ale istotnie ujemnie wpływa na jego jakość, gdyż jest uważana za dużą wadę ziemniaków jadalnych (porażone tkanki po ugotowaniu twardnieją i nie nadają się do spożycia) i przeznaczonych do produkcji krochmalu (barwa krochmalu jest niedostatecznie biała).

Zapobieganie

1. Nieuprawianie ziemniaków na glebach piaszczystych i przepuszczalnych oraz na gliniastych i mało przepuszczalnych. Jeśli już nie da się tego uniknąć, to należy wybierać odmiany o mniejszej skłonności do rdzawej plamistości miąższu.
2. Staranne uprawki, a szczególnie obsypywanie i formowanie redlin, aby rozwijające się bulwy były zakryte warstwą gleby przez cały okres wegetacji.
3. Nawożenie mineralne dostosowane do potrzeb odmiany i kierunku uprawy.